จุดเริ่มต้นของแจ่วฮ้อนโลกันต์มันเริ่มต้นจากการเดินทางไปเที่ยวอีสานเมื่อ พศ. 2548 ระหว่างเดินทางเราก็ได้แวะกินอาหารไปเลื่อยๆ ซึ่งอาหารเด็ดของคนภาคอีสาน จะเป็นอะไรไม่ได้นอกจากข้าวเหนียว ส้มตำ ไก่ย่าง ซึ่งก็เป็นอาหารโปรดที่เราชอบมาก เราจึงแวะทานมาตลอดทาง เมื่อมีโอกาส ได้เจอเพื่อนที่ย้ายถิ่นที่อยู่มาอยู่ภาคอีสาน เพื่อนก็ได้แนะนำว่า มีอาหารอีกอย่างหนึ่งที่ขึ้นชื่อของภาคอีสานนอกจากส้มตำแล้วนั่นก็คือ แจ่วฮ้อน ซึ่งอร่อยไม่แพ้กัน ถ้าใครไม่ได้กิน ถือว่ามาไม่ถึง |
|
![]() |
คำถามแรกที่เกิดขึ้นในหัวคือ แจ่วฮ้อนคืออะไรทำไมเราไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำไมเราไม่เคยรู้จัก และเราพลาดมันได้อย่างไร เพื่อนจึงพาเราไปชิม หลังจากที่เราได้กิน ความรู้สึกแว็ปแรก คือ เฮ้ย !!!!! มันอร่อยมาก เรามาอีสานก็หลายครั้ง แต่ทำไมเราไม่เคยกิน มันมีลักษณะคล้ายๆจิ้มจุ่ม ที่เราเคยกินกัน แต่สิ่งที่ต่างกันคือมันแซบนัวมากกว่ากันเยอะ น้ำซุปก็จะเป็นแบบขลุกขลิก มีรสชาติแซ่บครบเครื่องและกลมกล่อม ทั้งเปรี้ยว หวาน เผ็ด เค็ม หอมกลิ่นสมุนไพรไทยมากๆ จะว่าเป็นต้มยำน้ำใสก็ไม่ใช่ เป็นต้มยำน้ำข้นก็ไม่เชิง สรุปคือมันอร่อยอย่างบอกไม่ถูก |
หลังจากที่กลับมากรุงเทพฯเราอยากกินแจ่วฮ้อน อีก แต่ก็หากินไม่ได้ จึงต้อง ฝากเพื่อน ส่งมาให้จากอีสาน อาจเป็นเพราะคนกรุงเทพฯยังไม่เป็นที่รู้จัก เพราะจากที่สอบถามมา แทบไม่มีใครรู้จักเลยอ่ะ ก็คงไม่ต่างจากเรา ที่ก่อนหน้านี้ เราก็ไม่รู้จักเหมือนกัน เราจะมีความคิดว่า คนกรุงเทพฯน่าจะได้ ลิ้มรสความอร่อย ของ เมนูนี้ดูบ้าง และนั่น คือจุดเริ่มต้นและที่มาของแจ่วฮ้อนโลกันต์ ความอร่อยที่ลงตัว ที่ทำเองได้ง่ายๆที่บ้าน |
![]() |